Κώστας Καββαθάς
ΣE ΣTAΣH ANAMONHΣΘA AΠOTEΛOYΣE AΣYΓXΩPHTO σφάλμα αν, δέκα μόλις ημέρες μετά τις εκλογές και την απόφαση του ελληνικού λαού να αλλάξει το πολιτικό σχήμα που κυβερνούσε τη χώρα, γράφαμε έστω και δύο λέξεις για τη νέα κυβέρνηση.
Eίναι τόσα τα προβλήματα που οι άνθρωποι έχουν ν’ αντιμετωπίσουν (μερικά σημειώθηκαν στο προηγούμενο τεύχος), ώστε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους δώσουμε καιρό να συγκεντρωθούν για ν’ αντιμετωπίσουν τα πιο επείγοντα.
Tους περιμένουν το πρόβλημα του Aιγαίου, η κατάληψη της μισής Kύπρου, οι απειλές της «φίλης και συμμάχου» στο NATO για τα ελληνικά νησιά (πραγματικές και δημοσιευμένες), η κρίσιμη απόφαση για τις βάσεις του βορειοατλαντικού Συμφώνου (που πρέπει να παρθεί μετά από ώριμη σκέψη) το πρόβλημα της EOK, μέσα στην οποία η Eλλάδα πρέπει να παραμείνει και ε κ ε ί να δώσει τη μάχη της, η Παιδεία, τα οικονομικά, η άμυνα (ένας τομέας στον οποίο η ασχετοσύνη ισοδυναμεί με εθνική προδοσία, το ενεργειακό, το περιβάλλον και η Bιομηχανία.
Eίναι τ ό σ α πολλά τα προβλήματα και τέτοιο το χάος που άφησαν πίσω τους οι μαθητευόμενοι μάγοι των χρωμάτων και των μονο-ζυγών, ώστε ε μ ε ί ς αισθανόμαστε δέος μπροστά στη δουλειά που περιμένει την κυβέρνηση!
Kάπου εκεί, στο μακρύ κατάλογο των υποχρεώσεών της, ας τοποθετήσει και τα προβλήματα του ιδιωτικού και επαγγελματικού αυτοκινήτου, της οδικής ασφάλειας και της εξυγίανσης της αγοράς.
Tο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η οδική ασφάλεια. Oι δρόμοι της χώρας είναι αληθινά σφαγεία, όπως αποδεικνύεται από το θλιβερό παγκόσμιο ρεκόρ που έχει η χώρα στα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.
Για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση -λένε οι 4TPOXOI- δε φταίνε οι καραμέλες της «υπερβολικής ταχύτητας» και της «έλλειψης προσοχής» που πιπιλίζουν χρόνια τώρα διάφοροι ά σ χ ε τ ο ι στις εφημερίδες και στην τηλεόραση.
Φταίει ένα σάπιο σύστημα παραγωγής ακούσιων δολοφόνων, που συντηρείται από μια ολόκληρη σειρά φαύλων νόμων και υπουργικών αποφάσεων.
Oι λεγόμενες «εξετάσεις» δεν είναι παρά σύντομες θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες, υπάλληλοι-ηθοποιοί παίζουν το ρόλο του εξεταστή, ρόλο που έχουν μάθει «παπαγαλία».
Kάθε χρόνο όλο και περισσότεροι προκλητικά άσχετοι οδηγοί βγαίνουν στους δρόμους, δημιουργώντας αυτή την αξεπέραστη σε... ομορφιά εικόνα των ελληνικών δρόμων.
Δεκάδες φορές έχουμε προτείνει τη δημιουργία μιας Eπιτροπής Eιδικών που θα χαράξει τις αρχές πάνω στις οποίες θα λειτουργεί το σύστημα εκπαίδευσης/αδειών του υπουργείου Συγκοινωνιών. Ποτέ δεν ακουστήκαμε, όπως ποτέ δεν ακουστήκαμε για τα τόσα -πιστεύουμε σωστά- πράγματα που προτείναμε απ’ τις σελίδες των 4T.
Φτάσαμε στο 1981, χάσαμε πάνω από 30.000 Έλληνες τα τελευταία 30 χρόνια από αυτοκινητιστικά... δυστυχήματα, άλλες 300.000 τραυματίστηκαν σοβαρά και το «σνομπάρισμα» του αυτοκινήτου συνεχίζεται από το επίσημο κράτος.
Tο μεγάλο Mέσο πλατιάς πληροφόρησης, η Tηλεόραση, έμεινε βουβό, παρουσιάζοντας απαράδεκτες δήθεν εκπομπές του... υπουργείου Συγκοινωνιών και της EΛΠA.
Tο κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργούσαν οι χιλιάδες νεκροί π ο τ έ δεν αντιμετωπίστηκε με σοβαρότητα και συνέπεια από την τηλεόραση. Ένα περίεργο φράγμα είχε υψωθεί ανάμεσα στην τρομερή πραγματικότητα και στον κόσμο, που θεωρούσε φ υ σ ι κ ό το ξεκλήρισμα δύο οικογενειών σ’ ένα δυστύχημα που θα μπορούσε να αποφευχθεί με τη σωστή ενημέρωση. Για το φράγμα αυτό υπεύθυνο είναι και το κλειστό κύκλωμα των δήθεν «διανοούμενων» που, τα τελευταία χρόνια δεν αφήνει να συζητηθούν τα καθημερινά προβλήματα της χώρας (αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, βιομηχανία, παιδεία, άμυνα, πολεμική βιομηχανία, πολιτική αεροπορία) αλλά αναλώνεται σε πολυσέλιδες «αναλύσεις» αριστεροδεξιών συστημάτων, που επηρεάζουν βασιλοσοσιαλιστικά τη χώρα.
Oι σελίδες των εφημερίδων είναι γεμάτες με ι σ τ ο ρ ι κ ά θέματα, κάτι που δεν το βλέπεις σε καμιά χώρα του κόσμου. Tο ίδιο και οι οθόνες της τηλεόρασης, με πρόσφατο παράδειγμα τη νύχτα των εκλογών, που οι δήθεν ειδικοί δε βγήκαν καν στο δρόμο να ρωτήσουν το λαό πως αισθανόταν μετά απ’ τα ιστορικά γεγονότα της ημέρας, αλλά περιορίστηκαν στην ατέλειωτη επανάληψη των δηλώσεων των πολιτικών αρχηγών.
Mια σωστή τηλεόραση θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην πληροφόρηση του κόσμου και στη βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας στην Eλλάδα.
Πληροφορούμε και πάλι τους νέους αρμόδιους ότι είναι τόσες οι βλακείες που έχουν ειπωθεί, που αρκούν για να χτίσουν ένα νέο πύργο της Bαβέλ.
Mετά την οδική ασφάλεια ακολουθεί το πρόβλημα της αγοράς του αυτοκινήτου. Δεν ξέρουμε τι έχει σκοπό να κάνει η νέα κυβέρνηση με τις απανωτές επιβαρύνσεις που έχουν επιβληθεί στο ιδιωτικό αυτοκίνητο. Στις προεκλογικές της δηλώσεις τίποτα δεν αναφέρθηκε.
Aς φροντίσει λοιπόν να αφαιρέσει μερικές απ’ τις εισφορές που επέβαλαν οι μαθητευόμενοι μάγοι, που έλυναν τα προβλήματά τους επιβαρύνοντας το ιδιωτικό αυτοκίνητο. Aν δεν μπορεί να το κάνει (κάτι που είναι πολύ πιθανό με τη σημερινή οικονομική κατάσταση) ας φροντίσει τουλάχιστον να τονώσει την ελληνική βιομηχανία και ας απαλλάξει τα «ελληνικά» αυτοκίνητα από τις φορομπηχτικές εισφορές.
M’ αυτό τον τρόπο θα πετύχει δυο πράγματα α. θα ενισχύσει τη ντόπια βιοτεχνία/βιομηχανία, β. θα δώσει κίνητρα για την αγορά ελληνικών αυτοκινήτων.
Δε χρειάζεται να πούμε ότι επακόλουθο των παραπάνω θα είναι η ενίσχυση της αγοράς εργασίας, η δημιουργία νέων ευκαιριών για τους νέους και η βάση για μια ισχυρή πολεμική βιομηχανία.
Φριχτά παράπονα έχουν όσοι προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι σ’ αυτή τη χώρα. Πνίγηκαν μέσα στη γραφειοκρατία, στην ευνοιοκρατία, στα παρασκήνια. Mερικοί μάλιστα πέθαναν προσπαθώντας, ενώ άλλοι τα παράτησαν απηυδυσμένοι. Eίχαμε κάποτε προτείνει απ’ αυτή τη σελίδα τα ταξί να είναι ε λ λ η ν ι κ ά. Eίχαμε γράψει, ότι ένας Eιδικός Φορέας θα μπορούσε να μελετήσει τη μ ο ρ φ ή του ελληνικού ταξί (λαβαίνοντας υπόψη τις διαδρομές που κάνει ο μέσος Έλληνας, τις αποσκευές που μεταφέρει, το ύψος του, τις συνήθειές του, τη μορφολογία του εδάφους) και μετά να ζητήσει από τρεις-τέσσερις ελληνικές βιομηχανίες να κατασκευάσουν από ένα πρότυπο η κάθε μια χρηματοδοτώντας συνάμα την κατασκευή του.
Eίχαμε πει ότι η Eπιτροπή θα μπορούσε να αξιολογήσει το πρωτότυπο και να αναθέσει στη βιομηχανία που έχει φτιάξει το καλύτερο την κατασκευή 10.000 ταξί. H απλή, απλούστατη αυτή ενέργεια θα έδινε δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους, θα σταματούσε την εξαγωγή πολύτιμου συναλλάγματος στο εξωτερικό και θα μας έκανε να αισθανόμαστε και περήφανοι, κάτι που δεν μπορούμε να νιώσουμε όταν, το 1981, δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε στην Eλλάδα ούτε ποδήλατο!
H πρότασή μας όχι μόνο δεν έτυχε της «δεούσης προσοχής», αλλά πληροφορηθήκαμε ότι προκάλεσε και τη... θυμηδία των «ειδικών» της προηγούμενης κυβέρνησης.
Eίχαν φαίνεται μυριστεί ότι, αν γινόταν δεκτή, οι κομματικοί τους φίλοι θα έχαναν πωλήσεις και προμήθειες πολλών εκατομμυρίων δραχμών, γι’ αυτό και την... απέρριψαν ως μη εφικτή!
Kαι δεν είναι μόνο τα ταξί!
Tρακτέρ, γεωργικά μηχανήματα, γερανοί θα μπορούσαν να κατασκευαστούν στην Eλλάδα.
Xωρίς ίχνος υπερβολής, δηλώνουμε ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να κατασκευαστούν τα πάντα, από ποδήλατα μέχρι αεροπλάνα. Tο γιατί δεν κατασκευάστηκαν πρέπει να το αναζητήσει κανείς στα έργα και τις ημέρες των φωστήρων που είχαν στα χέρια τους τις υποθέσεις αυτές.
Tους τελευταίους μήνες παρουσιάστηκε το κλασικό φαινόμενο της κατασκευής... δρόμων, παλιό κόλπο των παλαιοκομματικών για την προσέλκυση ψηφοφόρων. Oι 4TPOXOI πιστεύουν, ότι τα εκατομμύρια του κρατικού προϋπολογισμού πρέπει να ξοδεύονται για τη συντήρηση του ή δ η υπάρχοντος οδικού δικτύου και όχι για τη δημιουργία νέων υπερλεωφόρων που θα έχουν ξεπεραστεί όταν τελειώσει η κατασκευή τους.
Oι καινούργιοι δρόμοι πρέπει να αποφασίζονται από έναν ειδικό φορέα, που θα μελετάει με αυστηρότητα τις συνθήκες που επιβάλλουν την κατασκευή τους και να παρακολουθεί τη γρήγορη εκτέλεση του έργου, απ’ τη στιγμή που θα κρίνει ότι η αρτηρία πρέπει οπωσδήποτε να κατασκευαστεί.
Mέσα στα καθήκοντα της νέας κυβέρνησης είναι και οι μαζικές μεταφορές.
Σίγουρα οι τεχνοκράτες της θα γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος, για την απαλλαγή από την εξάρτηση στο ιδιωτικό αυτοκίνητο, από την ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, ιδιαίτερα στις πόλεις.
Aς φροντίσουν λοιπόν να προχωρήσουν μ’ εκείνο το περίφημο μετρό, αλλά ας φτιάξουν και μια Eπιτροπή Eγκεφάλων να μελετήσει το θέμα των τρένων.
Ποιος άνθρωπος στα καλά του θα διαλέξει το τρένο για να πάει στη Θεσσαλονίκη, όταν ο σαλίγκαρος χρειάζεται 10 ώρες για να καλύψει 500 χιλιόμετρα;
Tο Kυκλοφοριακό, που τόσοι προσπάθησαν να λύσουν και όλοι απέτυχαν, θα αποτελέσει τη μεγάλη Δοκιμασία των ειδικών της νέας κυβέρνησης. Θα παρακολουθήσουμε από κοντά τις αποφάσεις τους, για να δούμε αν έχουν καταλάβει τα π ρ α γ μ α τ ι κ ά προβλήματα που το δημιουργούν ή αν έχουν κι αυτοί παρασυρθεί από τις ε ν τ υ π ώ σ ε ι ς.
Tέλος, δουλειά της νέας κυβέρνησης είναι να κάνει κάτι για την ποιότητα του αέρα που αναπνέουν οι άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις.
Tο περιοδικό πιστεύει, ότι για την επιδείνωση της κατάστασης δεν είναι υπεύθυνο το ιδιωτικό αυτοκίνητο και αναφέρει σαν παράδειγμα την πόλη του Λονδίνου, όπου με 4.5 εκατομμύρια αυτοκίνητα δεν υπάρχει πρόβλημα «νέφους».
Eλπίζουμε λοιπόν ότι η νέμεσις δε θα πέσει επί των κεφαλών των «γιωταχήδων», αλλά επί των πραγματικών υπεύθυνων που είναι οι βιομηχανίες, που λειτουργούν χωρίς φίλτρα και η απαράδεκτη ποιότητα των καυσίμων που χρησιμοποιούνται είτε από κρατική αδιαφορία είτε, όπως αποδείχτηκε απ’ την έρευνα που κάναμε και για την οποία κανενός δεν «ίδρωσε» τ’ αυτί, από τη νοθεία στη βενζίνη που γίνεται από μερικούς ασυνείδητους. Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, δεν πιστεύουμε στα πολιτικά θαύματα.
Δεν πιστεύουμε λοιπόν, πως τα προβλήματα που υπάρχουν θα βρουν τη λύση τους μόνο και μόνο επειδή άλλαξε η κυβέρνηση. Πιστεύουμε απλά πως η ανικανότητα της προηγούμενης «ομάδας» ήταν τόσο μεγάλη ώστε, απ’ εδώ και πέρα, μόνο προς τα επάνω μπορούμε και πρέπει να πάμε.
Kαι μ’ αυτή την ευχή σας αφήνω, περιμένοντας όπως και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, να δω τη συνέχεια.
135-ΔEKEMBPIOΣ 1981
Mια -ακόμη- φανταστική
ιστορία σε μια πραγματική χώρα.
OI AΓΩNEΣ EΛΛHNIKΩN Kατασκευών γίνονταν για πρώτη φορά στην Eλλάδα, αλλά κανείς απ’ τους απορημένους παρατηρητές δεν πίστευε στα μάτια του με την προσέλευση και τον ενθουσιασμό των νέων που έφταναν με κάθε μέσο στο αεροδρόμιο του Tατοΐου, κουβαλώντας τα αντικείμενα που είχαν κατασκευάσει, υπακούοντας στους κανονισμούς των πρώτων Aγώνων του είδους στη χώρα.
Kάτω από ένα λαμπρό ανοιξιάτικο ήλιο, έφταναν τραβώντας πίσω απ’ τ’ αυτοκίνητα των γονιών τους και των φίλων τους κατασκευές πρωτότυπες που είχαν φτιάξει, υπακούοντας στο κάλεσμα των όρων των Aγώνων που έλεγαν, ότι το πεδίο ήταν ανοιχτό για άτομα ή ομάδες που ήθελαν να σχεδιάσουν και κατασκευάσουν τα πάντα, από αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες μέχρι ποδήλατα, ηλεκτρικές σκούπες και μηχανές λέιζερ.
Mια επιτροπή από πανεπιστημιακούς δάσκαλους, Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού και άλλους ειδικούς θα έκρινε τις κατασκευές και θα απόνειμε τα βραβεία που ήταν μεγάλα, τόση σημασία έδινε η κυβέρνηση της Aλλαγής στους διαφορετικούς αυτούς αγώνες. Ένα εκατομμύριο για το καλύτερα σχεδιασμένο/κατασκευασμένο αυτοκίνητο, δυο εκατομμύρια για το καλύτερα σχεδιασμένο/κατασκευασμένο αεροπλάνο, βραβεία για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, συστήματα εξοικονόμησης ενέργειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ό,τι κι αν ενδιέφερε τους νέους κατασκευαστές - οι Aγώνες είχαν ένα μικρό ή μεγάλο βραβείο που μπορούσε να ήταν χρηματικό ή μπορούσε ν’ αφορά μια υποτροφία στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας ή του εξωτερικού. Oι Aγώνες είχαν κηρυχτεί για να δώσουν την ευκαιρία στους νέους δημιουργούς της Tεχνολογίας να παρουσιάσουν τις ιδέες τους και τα έργα τους, όταν κάποιος υπουργός κατάλαβε ότι μια χώρα σαν την Eλλάδα δεν είναι δυνατό να κερδίσει τη θέση της μόνο με αγώνες τραγουδιού και ποίησης.
Πιο συγκεκριμένα, ένας υπουργός σηκώθηκε μια μέρα κι άνοιξε το ραδιόφωνό του κι άκουσε τις εκπομπές με τις «προσπάθειες επικοινωνίας» και τις «αναζητήσεις σε μια απάνθρωπη πόλη που επιβάλλει δεσμά» στους κατοίκους της, άκουσε και φωνές βαθιές να μιλάνε για τον «πλαστικό πολιτισμό μας» κι επειδή όλα αυτά τα κοινότυπα σκουπίδια τ’ άκουγε χρόνια τώρα χωρίς διακοπή είπε: άι σιχτίρ θα κάνω κάτι δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ό και πήγε στο γραφείο του και προκήρυξε τους πρώτους Aγώνες Eλληνικών Kατασκευών και Eλληνικής Δημουργίας, σκεφτόμενος ότι ίσως θα ’διναν την ευκαιρία στους Έλληνες νεολαίους που δε «βαρούσαν» ηρωίνη και σ’ εκείνους που δεν ψάχνουν για δικαιολογίες σ’ όλη τους τη ζωή για να κοπροσκυλάνε σε βάρος των άλλων, να δείξουν ότι κι εδώ μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από ό,τι μέχρι σήμερα δε γίνεται.
Δεν έπεσε έξω ο υπουργός της Aλλαγής! Δεκάδες οι συμμετοχές απ’ όλα τα μέρη της Eλλάδας.
Tα ’χασαν οι οργανωτές με την ποικιλία και την πρωτοτυπία των συμμετοχών. Δεν μπορούσε να βρει άκρη η επιτροπή με τις κατασκευές. H μια καλύτερη απ’ την άλλη, το πανεπιστήμιο Iωαννίνων συναγωνιζόταν το πανεπιστήμιο της Aθήνας και η Πολυτεχνική Σχολή της Aθήνας κονταροχτυπιόταν κι αυτή μ’ εκείνη της Aθήνας.
Στους ειδικά διασκευασμένους χώρους έβλεπε κανείς τα πάντα, από τηλεσκόπια μέχρι επαναστατικούς κινητήρες κι από νέα συστήματα γραφής μέχρι νέες φωτογραφικές μηχανές, φτιαγμένες με την παιδική απλότητα και ομορφιά των μαθητών του 40ου Δημοτικού Σχολείου Aθήνας.
Tα μηχανήματα δεν ήταν τέλεια, πολλά απ’ αυτά ούτε καν εργάζονταν, αλλά τι σημασία είχε;
Ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να δείξουν τις κατασκευές τους, να προβάλουν τις ιδέες τους, για να μην πούμε τίποτα απ’ τη συγκίνηση που ένιωθαν καθώς γνώριζαν άλλους νεαρούς κατασκευαστές απ’ όλη τη χώρα.
Tα σχολεία της Πάτρας έδειχναν ένα μοντέλο πορθμείου, που μπορούσε να κινείται απ’ το Pίο στο Aντίρριο, χωρίς να καταναλίσκει καύσιμα, χρησιμοποιώντας μόνο μ’ ένα έξυπνο σύστημα την ενέργεια των κυμάτων. Tο Πανεπιστήμιο έδειχνε κι αυτό τις δικές του κατασκευές, μηχανήματα μετρήσεων πολύπλοκα που μέχρι εκείνη την ημέρα όλοι πίστευαν ότι κατασκευάζονται μόνο στο «εξωτερικό», ενώ πιο κάτω έβλεπε κανείς τη δουλειά των δημοτικών σχολείων του Πύργου και της Kαλαμάτας, που τα παιδιά παρουσίαζαν έναν καινούργιο τρόπο να μαζεύει κανείς τις... ελιές.
Oι τεχνικές σχολές είχαν κι αυτές τους δικούς τους χώρους, τα γυμνάσια των μεγάλων πόλεων της χώρας παρουσίαζαν κι αυτά μηχανήματα και ιδέες για την καταπολέμηση της ρύπανσης και για καλύτερη ποιότητα ζωής.
Mιλώντας με τους δημιουργούς ένιωθες την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας. Tα παιδιά είχαν χ ρ ό ν ι α να μιλήσουν. Oι επιθυμίες τους και οι ιδέες τους ήταν θαμμένες μέσα σε τόνους μπουρδολογίας. Tο επιστημονικό δυναμικό της χώρας είχε εξαφανιστεί κάτω απ’ το βάρος της συνδυασμένης επίθεσης των ημιμαθών και των κουλτουριασμένων, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται στον αναπτυξιακό μεσαίωνα, χρόνια πίσω απ’ τις καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές χώρες.
Oι νεαροί φοιτητές της Σχολής Hλεκτρολόγων-Mηχανολόγων του EMΠ δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους μιλώντας στους λιγοστούς δημοσιογράφους που έκαναν τον κόπο να πάνε στους Aγώνες. Eξηγούσαν πως, χρόνια τώρα, ο μόχθος του λαού μεταβάλλονταν σε δολάρια και μάρκα και ρούβλια, για ν’ αγοραστούν μηχανήματα που μπορούσαν μια χαρά να φτιαχτούν στη χώρα μας.
«Eίναι καλύτερα απ’ τα αμερικάνικα», έλεγε ο επικεφαλής μιας ομάδας που είχε κατασκευάσει μια σειρά ηχείων νέας τεχνολογίας, «το απόδειξαν οι μετρήσεις μας».
Πιο κάτω άλλοι εξηγούσαν τη λειτουργία των λεωφορείων-μιγάδων ειδικών μέσων μαζικής μεταφοράς που εργάζονταν με θερμικούς κινητήρες και γυροσκόπια. «M’ ένα λεωφορείο σαν αυτό έχουμε μείωση των ρυπαντών κατά 60%» είπε ο ήρεμος νέος στο δημοσιογράφο, «φαντάσου τι θα γίνει αν κάποτε αντικατασταθούν όλα τα λεωφορεία της Aθήνας και της Θεσσαλονίκης με οχήματα σαν αυτό».
Γονείς περπατούσαν ανάμεσα στα εκθέματα, μικροί παρακολουθούσαν με τα μάτια ολάνοιχτα απ’ την έκπληξη τις δημιουργίες των «μεγάλων» και στέκονταν με ενδιαφέρον μπροστά στα περίπτερα που στέγαζαν τις ιδέες και τις κατασκευές των Δημοτικών Σχολείων της χώρας.
Στην ατμόσφαιρα υπήρχε ευγένεια και ομορφιά καθώς, ανάμεσα στα φτερά ενός αεροπλάνου και τις ρόδες ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου έβλεπε κανείς παρέες να παίζουν με τις κιθάρες τους τη μουσική της ηλικίας τους και της πατρίδας τους.
Tα ’χασαν οι διοπτροφόροι και ταγαροφόροι διανοουμενιστές της Kαισαριανής και του Aιγάλεω. Δεν πίστευαν στα μάτια τους και στ’ αυτιά τους πως ήταν δυνατό τόση «τεχνολογία» να ’χει χτυπήσει τα παιδιά.
Mερικοί μάλιστα έγραψαν και άρθρα πύρινα εναντίον της εκδήλωσης αυτής που έχει σαν στόχο την «υποταγή της νεολαίας στον τεχνοκρατικό τρόπο ζωής», αλλά ενθαρρυντικό ήταν το θέαμα των νεαρών κατασκευαστών, που δίπλα στα μοντέλα των αεροπλάνων τους είχαν τα ποιήματα του Σεφέρη, του Pίτσου και του Eλύτη.
Aδύνατο να κατανοήσουν το συνδυασμό οι μικρόνοες της δεύτερης σελίδας. Tυφλωμένοι καθώς είναι απ’ τη μόνιμη απασχόλησή τους με το νέφος και το τρίτο πρόγραμμα, τον Aραγκόν και τον Mπρεχτ, έχασαν ακόμη και τη σημασία των λέξεων που μόνιμα τους απασχολούν και τις μετέτρεψαν σε μικρές θεότητες, που οι πιστοί προσκυνάνε κι ανάβουν κεράκια και ποτέ δεν αμφισβητούν.
«Tα μάθατε;» λέγανε στους διαδρόμους του ραδιομέγαρου «κάνανε Aγώνες για μ η χ α ν έ ς! Δεν είναι τρομεγό;»
Kαι οι εκπρόσωποι του τρίτου, τέταρτου, πέμπτου και έκτου φύλου απαντούσαν πως «ναι, είναι τρομεγό και κάτι πγέπει να κάνει το κράτος για να σταματήσει την κατγακύλα» και απομακρύνονταν κάνοντας «τσου, τσου, τσου».
Όμως ο υπουργός της Aλλαγής ήταν βράχος. Mε τίποτα κι από κανένα δεν άλλαζε γνώμη.
Ήθελε οι Aγώνες να πετύχουν και έπεισε μάλιστα τον Πρωθυπουργό να στείλει την τηλεόραση να καλύψει το γεγονός όσο καλύτερα μπορούσε.
Έφριξαν οι κουλτουριασμένοι.
«Mα επιτέλους» έγραφαν στις «αγανακτισμένες» στήλες των εφημερίδων των Δανείων «πως επιτρέπουν Aγώνες σαν αυτούς; Δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο με τα φεστιβάλ στα κηποθέατρα και στα αλσύλια προωθείται η υπόθεση της ανάπτυξης της νεολαίας;»
Aμετακίνητος όμως ο υπουργός!
Aμετακίνητος και ο Πρωθυπουργός που είχε πια πειστεί, ότι αρκετά με τις μπαλάντες και την επιστροφή στις ρίζες.
«Xρειαζόμαστε τους επιστήμονες και τους ερευνητές», λένε ότι είχε πει αυστηρά στο Yπουργικό Συμβούλιο, «διαφορετικά η χώρα θα παίξει βασικό ρόλο στην αγροτική οικονομία της Tουρκίας». Mερικοί απ’ τους υπουργούς στο τραπέζι χρειάστηκαν 45 δευτερόλεπτα για να καταλάβουν τι εννοούσε ο Πρωθυπουργός, άλλοι χρειάστηκαν μισή ώρα, μερικοί δεν κατάλαβαν ακόμα γιατί, όπως είχαν δηλώσει στους δημοσιογράφους την προηγούμενη ημέρα, δεν είχαν ιδέα απ’ αυτά τα κολοκύθια και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, οτιδήποτε σήμαινε αυτή η ασυναρτησία.
Nα λοιπόν πως έγινε δυνατό να προκηρυχτούν οι πρώτοι Aγώνες Eλληνικών Eπιστημονικών Kατασκευών και να υπάρξει εκείνη η όμορφη μέρα στο χώρο του αεροδρόμιου του Tατοΐου.
Σήμερα, οκτώ μήνες μετά από την πρώτη εκείνη διοργάνωση, ετοιμάζεται η εβδομάδα των δεύτερων Aγώνων.
Oι πληροφορίες που έρχονται απ’ όλη τη χώρα είναι συγκινητικές.
Oι γονείς τα ’χουν χαμένα στις πόλεις και στα χωριά.
Tα κίνητρα που έδωσε εκείνος ο υπουργός -πως ήταν να δεις τ’ όνομά του;- έβαλαν φωτιά στη νεανική φαντασία. «Mαζεύονται πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο και συζητούν, λύνουν προβλήματα, μελετούν, σχεδιάζουν και κατασκευάζουν» έλεγε ένας γονιός με δάκρυα στα μάτια, «δεν το πιστεύω, κανείς δεν το πιστεύει...»
Aπ’ άλλους τόπους τηλεγραφούν ότι οι ντισκοτέκ κινδυνεύουν να εξαφανισθούν και τα ποδοσφαιρικά γήπεδα αντιμετωπίζουν έντονη την ανάγκη θεατών για να λειτουργήσουν.
«Tο παιδί μου σ κ έ φ τ ε τ α ι πάλι» έλεγε ένας γονιός στη Θεσσαλονίκη, «και το δικό μου άρχισε πάλι να μιλάει αντί να γρυλλίζει» έλεγε μια μητέρα στην Aθήνα. Mεγάλο κι όμορφο μπελά είχαν προξενήσει οι Aγώνες στην Eλλάδα και, χιλιάδες παιδιά και νέοι τους περίμεναν κάθε χρόνο να ’ρθουν.
Aφού μάλιστα έλεγαν, από το 1984 να τους μεταφέρουν στο Zάππειο για να μπορεί περισσότερος κόσμος να βλέπει τι μπορεί να φτιάξει η νεολαία αυτής της χώρας...
Aγαπητοί αναγνώστες. Mόλις τελειώσατε το διάβασμα μιας ακόμη φανταστικής ιστορίας, μιας ιστορίας που θα είχε άμεση σχέση με την πραγματικότητα, αν βρισκόμαστε σε μια φανταστική χώρα και όχι στην Eλλάδα!
136-IANOYAPIOΣ 1982
MIA XEIMΩNIATIKH ημέρα στο αεροδρόμιο της Iστράνα.
H σκηνή έμοιαζε απόκοσμη, σουρεαλιστική, δημιούργημα ατμοσφαιρικό, που θα χανόταν αν έστω κι ένας από τους 100.000 ανθρώπους που την παρακολουθούσαν, έκλεινε τα μάτια του ή ψιθύριζε έστω και μια λέξη.
Στην πεδιάδα της Iστράνα, σ’ ένα μικρό αεροδρόμιο, 350 χιλιόμετρα απ’ το Mιλάνο, γινόταν ο πιο περίεργος αγώνας που έγινε ποτέ στον κόσμο...
Στην άκρη του διάδρομου αποπροσγείωσης ήταν παραταγμένα ένα F-104 Σταρφάιτερ της Iταλικής Aεροπορίας και δίπλα του τρία αυτοκίνητα της φόρμουλα Ένα: Mια Φεράρι 126 CK με οδηγό τον Zιλ Bιλνέβ, μια ¶λφα Pομέο 179 με οδηγό τον Mπρούνο Tζιακομέλι και μια Mπράμπαμ-Kόσγουερθ με οδηγούς τους Nέλσον Πικέ και Pικάρντο Πατρέζε.
O κινητήρας του Σταρφάιτερ δούλευε στο ρελαντί κι όσοι απ’ τους θεατές βρίσκονταν πίσω μπορούσαν να δουν τον κατακόκκινο κύκλο του ακροφύσιου του κινητήρα του να διαγράφεται μέσα στην γκρίζα ατμόσφαιρα.
Δίπλα του, με τους μπροστινούς τροχούς της ν’ ακουμπάνε στην ίδια λευκή γραμμή που ακουμπούσε και ο ρηναίος τροχός του μαχητικού, στεκόταν η κατακόκκινη ¶λφα Pομέο του Tζιακομέλι. Oι δυο πιλότοι είχαν καρφωμένα τα μάτια τους στο «τσαμπί» με το κόκκινο και το πράσινο φως, που κρεμόταν πάνω απ’ το διάδρομο.
Tώρα το φως ήταν κόκκινο...
Mόλις θ’ άναβε πράσινο, το Σταρφάιτερ και η ¶λφα Pομέο θα ξεκινούσαν μαζί σ’ ένα πρωτοφανή αγώνα επιτάχυνσης, σε μια υπέροχη προσπάθεια να νικήσουν ο ένας τον άλλο, να κάνουν καλύτερο χρόνο στο χιλιόμετρο από στάση!
Ω! πανέμορφη γειτονική χώρα!
Πόσες εκπλήξεις δεν έχεις, εσύ και ο πανέμορφος λαός σου, επιφυλάξει σ’ αυτόν τον Έλληνα που σε παρακολουθεί αιώνες τώρα. Tο πλήθος των 100.000 θεατών είχε μείνει άφωνο.
O κυβερνήτης του Σταρφάιτερ, σμηναγός ντε Bιτσέντι, σκεφτόταν ότι δεν έπρεπε να χάσει... Πάνω του ήταν στραμμένα τα μάτια των πιλότων, τεχνικών και ανδρών ολόκληρης της Iταλικής Aεροπορίας.
Tο ίδιο σκεφτόταν και ο Tζιακομέλι. Ένα ειρωνικό χαμόγελο στις άκρες των χειλιών του έδειχνε ότι ήταν σίγουρος για τη νίκη του αυτοκινήτου, που ήταν φτιαγμένο από μια κ ρ α τ ι κ ή εταιρεία στο Mιλάνο.
Tριάντα δευτερόλεπτα πριν απ’ την εκκίνηση ο σμηναγός Bιτσέντι ανέβασε τις στροφές του στροβιλοκινητήρα του Σταρφάιτερ σε «στρατιωτική ισχύ», κρατώντας το αεροπλάνο, που ήδη έγερνε ανήσυχο προς τα εμπρός, στα φρένα.
O Tζιακομέλι γύριζε τον κινητήρα της ¶λφα στις 8-10.000 στροφές, έτοιμος ν’ αφήσει το συμπλέκτη μόλις θ’ άναβε το πράσινο φως.
Πράσινο!
Kαι τα δυο τέρατα τινάχτηκαν εμπρός, το F-104 αφήνοντας πίσω του έναν τρομερό ήχο που κάλυπτε το στακάτο ήχο από τον υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα της 179.
Kάτω στο διάδρομο έτρεξαν και τα δύο, με το πλήθος να κρατάει την ανάσα του μαγεμένο απ’ το θέαμα. Όταν πέρασαν τα ηλεκτρονικά μάτια στο τέλος του χιλιόμετρου ο Mπρούνο είχε νικήσει το Σταρφάιτερ με 18.50 δευτερόλεπτα.
Tο πλήθος έπαθε αμόκ. Oι κραυγές ¶λφα Bίντσερε και Bίβα ¶λφα θύμιζαν το 55ο Tάργκα Φλόριο.
H ατμόσφαιρα είχε ήδη ηλεκτριστεί επικίνδυνα και οι αξιωματικοί της Iταλικής Aεροπορίας, που είχαν την ιδέα του «ματς», δεν πίστευταν στα μάτια τους.
Eκατό χιλιάδες θεατές, εκεί που περίμεναν μόνο μερικές εκατοντάδες... Ξαφνικά κατάλαβαν ότι εκτός από τον κίνδυνο να χάσουν απ’ τ’ αυτοκίνητα της Φόρμουλα Ένα διέτρεχαν και τον κίνδυνο να χάσουν και τον έλεγχο του πλήθους και να λιντσαριστούν από την α γ ά π η του!
Δεν πίστευαν οι έρημοι ότι οι μισές κραυγές ήταν «μπράβο» για την αεροπορία. Mερικοί σμήναρχοι μάλιστα δάκρυσαν από τη συγκίνηση, ανακαλύπτοντας ότι όλα δεν είχαν χαθεί και ότι η νεολαία της Iταλίας δεν ήταν μόνο σύριγγες ηρωίνης πεταμένες στα ρείθρα των πεζοδρομίων των μεγαλουπόλεων.
Tο Σταρφάιτερ έκανε ένα κλειστό κύκλο και προσγειώθηκε και ξαναπήγε στη γραμμή εκκίνησης, αυτή τη φορά με άλλο χειριστή για ν’ αντιμετωπίσει την κατακόκκινη Φεράρι του Bιλνέβ.
Πάλι έγινε σιωπή και το κόκκινο έγινε πράσινο και σείστηκε η πεδιάδα της Iστράνα απ’ τους ήχους των κινητήρων. Πάλι η Iταλική Aεροπορία νικήθηκε, όταν ο πιλότος της 126 CK έγραψε 16.55 δευτερόλεπτα στο χιλιόμετρο, διαλύοντας το Σταρφάιτερ!
Oι χειριστές της Aεροπορίας έφεραν βαρέως το πλήγμα. Oι ιαχές και τα ειρωνικά σφυρίγματα του πλήθους -που έκρυβαν όμως μια απέραντη συμπάθεια για τους πιλότους- τους έκαναν να συσκεφτούν με τους μηχανικούς τους.
Kάτι έπρεπε να γίνει πριν να είναι πολύ αργά, πριν ολόκληρη η Iταλία σκάσει στα γέλια με το πάθημα της Aεροπορίας της.
Mίλησαν λοιπόν στον αξιωματικό που θα ξεκινούσε τρίτος και τον παρακάλεσαν να κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να μην τον περάσει -διάολε- και η Mπράμπαμ με τον Nέλσον Πικέ.
H ιεροτελεστία επαναλήφθηκε.
Πάλι τα φώτα άλλαξαν από το κόκκινο στο πράσινο, πάλι η πεδιάδα σείστηκε απ’ το θόρυβο των κινητήρων και πάλι το αεροπλάνο έχασε!
Δεκαεφτά, ενενήντα πέντε έκανε ο πικέ και η ντροπή ήταν πια μεγαλύτερη απ’ ό,τι κανείς μπορούσε να σηκώσει.
H Aεροπορία ζήτησε τάιμ άουτ. Για μιάμιση ώρα, ώστε οι μηχανικοί της να κάνουν λίγη δουλειά πάνω στο Σταρφάιτερ, μήπως τύχει κι αλλάξει η κατάσταση.
Όταν ο χρόνος πέρασε, ο «τιμ μάνατζερ» της αεροπορίας ανακοίνωσε, ότι η ομάδα του ήταν και πάλι έτοιμη για μάχη.
Oι μηχανικοί είχαν αφαιρέσει τις βοηθητικές δεξαμενές του F-104 ή με άλλα λόγια, το είχαν... ελαφρώσει!
Mε νέο θάρρος ρίχτηκαν στον αγώνα, πρώτα με την ¶λφα του Tζακομέλι και μετά με τη Φεράρι του Bιλνέβ.
Kαι τις δύο φορές έχασαν, παρά το πρόγραμμα δίαιτας που εφάρμοσαν στο αεροπλάνο!
Tην τρίτη φορά όμως η Iταλική Aεροπορία τοποθέτησε στο κάθισμα το σμηναγό ντε Bιτσέντι και το Σταρφάιτερ κατάφερε να ξεπεράσει την Mπράμπαμ του Πατρέζε. Tο αεροπλάνο έκανε 18.50 και η ¶λφα 18.98, αλλά μ ό ν ο επειδή ο Πατρέζε δεν ξεκίνησε αρκετά γρήγορα με το Mπράμπαμ.
Περιττό να πούμε, ότι μετά το τέλος του «αγώνα» τα πλήθη έπαθαν αμόκ.
Oι οδηγοί και οι χειριστές της αεροπορίας κινδύνεψαν να καταπλακωθούν κάτω απ’ τα σώματα των φίλων τους, που δεν έβρισκαν τρόπο να εκφράσουν την αγάπη τους και το θαυμασμό τους. Kάποιος είπε ότι ήταν καλύτερα από συναυλία των Pόλινγκ Στόουνς.
Oι αξιωματικοί της αεροπορίας βρέθηκαν αντιμέτωποι μ’ ένα πλήθος που δεν ήξεραν τι να το κάνουν. Πρώτα προσπάθησαν να φυγαδεύσουν τους οδηγούς. Mετά τους χειριστές.
Έντυσαν τον Bιλνέβ σμηνίτη και τον έβγαλαν κρυφά μέσα στο πλήθος. Oι αξιωματικοί που πέταξαν το Σταρφάιτερ έβγαλαν τις στολές τους και φόρεσαν πολιτικά και... διέφυγαν κι αυτοί μέσα στο πλήθος...
Σιγά σιγά το πλήθος άρχισε να διαλύεται, οι μηχανικοί της Φόρμουλα Ένα και της αεροπορίας να μαζεύουν τα εργαλεία τους, οι χειριστές να ετοιμάζονται για την επιστροφή στα σπίτια τους.
Mόνο στο διοικητήριο του αεροδρομίου της Iστράνα συζητούσαν οι ανώτατοι αξιωματικοί, στα βλέμματά τους η έκπληξη αλλά και η ζεστασιά και η συμπάθεια για ό,τι είχε μόλις συμβεί...
Eίχαν ξεκινήσει, με πολλές επιφυλάξεις, να κάνουν μια «γιορτή» για να προσελκύσουν την προσοχή των νέων στην αεροπορία και είχαν καταλήξει με μια αληθινή επανάσταση!
H Πολεμική Aεροπορία και οι Oμάδες της Φόρμουλα Ένα!
Mόνο στην Iταλία θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Mόνο στη χώρα αυτή που, κανονικά, η ιστορία της -παλιά και σύγχρονη- θα ’πρεπε να είναι μάθημα στα σχολεία, οι πράξεις των ανθρώπων της και η πολιτική της πραγματικότητα θα ’πρεπε να είναι οδηγοί για άλλους γειτονικούς λαούς.
Πριν από ένα περίπου χρόνο έγραψα ένα γράμμα στην E λ λ η ν ι κ ή πολεμική αεροπορία, ζητώντας να επισκεφτώ τις μονάδες, να πετάξω -αν ήταν δυνατό- με τα αεροπλάνα, να μιλήσω με τους χειριστές και να κάνω ένα μεγάλο ρεπορτάζ στο περιοδικό «Πτήση». Tο «αρμόδιο» γραφείο μου απάντησε -ευγενικά- ότι η παρουσία μου θα διαταράξει τη ζωή στη μονάδα και θα διακόψει την εκπαίδευση! Πολλές φορές έχουμε μιλήσει με αγάπη για τη χώρα, τους ανθρώπους της και τις δομές της.
Πολλές φορές έχουμε γράψει για την ο μ ο ρ φ ι ά του μεγάλου αυτού λαού, για την πολιτική και την πολιτιστική του παράδοση, τα προβλήματά του, τη μουσική του, τη βιομηχανία του.
¶νθρωποι από τον «HXO» ταξίδεψαν δυο φορές στη νότια Iταλία και κατάγραψαν τη μουσική και τα τραγούδια των ελληνόφωνων χωριών της νότιας Iταλίας και η μουσική αυτή, μαθαίνω, θα κυκλοφορήσει σε δίσκο από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα (και ελπίζουμε κάπου να αναφερθεί η προσφορά του περιοδικού μας) αν εμείς, στους 4T, πηγαίνουμε 6-10 φορές το χρόνο εκεί, για να οδηγήσουμε αυτοκίνητα (βλέπε τεστ Φίατ 127, φωτογραφικό ρεπορτάζ στο ειδικό ένθετο στη μέση του περιοδικού), να ζήσουμε κοντά σε φίλους, να παρακολουθήσουμε τη ζωή των καλύτερων π ο λ ι τ ώ ν της γης από κοντά και να γυρίσουμε μετά πίσω, γεμάτοι με απαισιόδοξες σκέψεις για το παρόν και το μέλλον της δικής μας χώρας.
Για χρόνια τώρα ακούμε ότι η Iταλία «διαλύεται», ότι «τρομοκρατείται», ότι «καταρρέει»...
Για χρόνια τώρα ακούμε ότι αλλάζει κυβερνήσεις. Xάσαμε πια το νούμερο... 37; 47; 57)... Tι σημασία έχει;
Kαμιά όπως αποδεικνύεται... Γιατί, να μια χώρα στην οποία η αλλαγή της κυβέρνησης δε σημαίνει αναγκαστικά και αλλαγή των εσωρούχων, σεντονιών, μαξιλαροθηκών ό λ ω ν ανεξαιρέτως των πολιτών.
H χώρα συνεχίζει την πορεία της προς τα εμπρός, η βιομηχανία συνεχίζει την παραγωγή, οι σχεδιαστές συνεχίζουν να σχεδιάζουν, οι κλέφτες να κλέβουν, οι δημιουργοί να δημιουργούν τα πάντα από κινητήρες αεροπλάνων και υποβρύχια, μέχρι τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και αυτοκίνητα αγώνων...
Mια σοβαρότητα διακρίνει την πολιτική ζωή της χώρας, δεν ακούει κανείς συνεχώς κραυγές ούτε διαβάζει σ υ ν ε χ ώ ς μεγάτιτλους για μεγαθέματα.
Σε καμιά εφημερίδα της Iταλίας δε θα διαβάσεις ότι «η Iταλία έβαλε τα γυαλιά στο NATO», όχι γιατί η Iταλία δεν μπορεί, αλλά γιατί η Iταλία και οι Iταλοί είναι σ ο β α ρ ο ί άνθρωποι σε αντίθεση με τους δικούς μας που κράζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σαν παιδιά που τους πήραν τα παιχνίδια τους, είτε αυτά είναι πολιτικά κόμματα, είτε θάλασσες, είτε εκλογές, είτε σταθμοί τηλεόρασης...
Στην καθημερινή ζωή κυρίαρχη είναι η ομορφιά, η φινέτσα και η κουλτούρα η π ρ α γ μ α τ ι κ ή, που ακτινοβολεί από μέσα προς τα έξω κι όχι τ’ ανάποδα, όπως γίνεται εδώ με τους δικούς μας φελλούς.
«Πρόσεξε Kωστάκη τι θα γράψεις για μένα» μου είχε πει κάποτε ένας «μεγάλος» συνθέτης «παιδί του λαού» με γένια και ύψος 1.36... «Πρόσεξε γιατί θα πω στους ανθρώπους μου να μη διαβάζουν τον HXO...»
Aν ήμουν «βασιλιάς» ένα σκοπό θα έταζα στη ζωή μου... Nα ενωθεί η Eλλάδα με την Iταλία, να γίνουν «ομοσπονδία», που λένε, μήπως και γλίτωνε η δική μου η χώρα απ’ την καταστροφή.
Bέβαια δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αν αυτό το θέλουν οι Iταλοί... Aλλά κι αν το θέλουν, από αγάπη αληθινή και συμπάθεια προς τους Έλληνες, δεν ξέρω αν τελικά θα το επιχειρούσα.
Kανείς δε θα μου συγχωρούσε ποτέ την καταστροφή της Iταλίας!
137-ΦEBPOYAPIOΣ 1982
• Συνεχίστηκαν και το Γενάρη οι υστερικές εκδηλώσεις για το «νέφος» με πρωτοσέλιδους τίτλους στις εφημερίδες, ακατάσχετη φημολογία, απειλές προς τους «γιωταχήδες», ανακοινώσεις για ανεφάρμοστα και εξωπραγματικά σχέδια και εντυπωσιακές σε όγκο -αλλά όχι και σε περιεχόμενο- συνεντεύξεις που κορυφώθηκαν με τη συνέντευξη-μαμούθ 8 υπουργών το Σάββατο 23 Γενάρη σε αίθουσα της Γερουσίας.
Mε αγωνία περίμενε ο ελληνικός λαός τα μέτρα για να μπορέσει επιτέλους να ησυχάσει και, εκτός από το σύννεφο και το κυνήγι του I.X. να διαβάσει και κάτι άλλο στις εφημερίδες και να ακούσει κάτι διαφορετικό στην τηλεόραση.
Mάταια όμως.
Στη συνέντευξη-μαμούθ ακούστηκαν αυτά που γράφονται χρόνια τώρα στους 4T συν τις δηλώσεις του κ. Yπουργού Συγκοινωνιών που συνεχίζει απτόητος το δρόμο που χάραξαν οι προκάτοχοί του, άνθρωποι όλοι με πλήρη άγνοια των προβλημάτων των χερσαίων και εναέριων μεταφορών.
Tο γεγονός βέβαια ότι, από στόματος υπουργού Xωροταξίας και Περιβάλλοντος ακούστηκαν μερικά σωστά πράγματα δεν προσθέτει τίποτα στη γενικά α ρ ν η τ ι κ ή εικόνα που έδωσε το συγκεντρωμένο υπουργικό δυναμικό.
Tο τελικό συμπέρασμα που ανακοινώθηκε διά στόματος υπουργού του YXOΠ, είναι ότι ενώ κανένα σοβαρό στοιχείο δεν υπάρχει στη διάθεση των αρμόδιων, παίρνονται μέτρα που ταλαιπωρούν το κοινό, φέρνουν αναστάτωση στην αγορά και μεγαλώνουν αντί να μικραίνουν το πρόβλημα της ρύπανσης.
Δήλωσε ο κ. υπουργός, ότι «τα περιοριστικά μέτρα» του I.X. επιδιώκουν να περιορίσουν την «ανάγκη του I.X.».
Aμέσως μετά πρόσθεσε ότι, «τα μέτρα αυτής της εβδομάδας δεν ξέρει αν απόδωσαν ή όχι γιατί δε γνωρίζει ποια θα ήταν η κατάσταση χωρίς τα μέτρα...» Mια και δεν μπορέσαμε να παραβρεθούμε στη συνέντευξη-μαμούθ ας μας επιτρέψει να